Diastema

Diastema to zwiększona przerwa między zębami występująca u niektórych ssaków. W przypadku człowieka ma ona miejsce pomiędzy górnymi jedynkami i dotyczy zarówno uzębienia mlecznego, jak i stałego. Jeżeli szerokość diastemy wynosi ponad 2 mm, uznawana jest ona za wadę zgryzu.

Rodzaje diastemy:

Ze względu na przyczynę powstania, wyróżnia się trzy rodzaje diastemy:

diastema prawdziwa, której przyczyną jest przerost wędzidełka wargi górnej;
diastema rzekoma, której przyczyną są zmniejszone siekacze boczne (mikrodoncja), ich brak (hipodoncja), lub pojawienie się dodatkowego zęba (tzw. mesiodens);
diastema fizjologiczna, której przyczyną jest wyrzynanie się stałych dwójek powodujących nacisk na korzenie jedynek.

Drugi podział jest bezpośrednio związany z kierunkiem rozsunięcia zębów:

diastema równoległa, w której jedynki są rozsunięte równolegle;
diastema zbieżna, w której końcówki rozsuniętych zębów są skierowane do siebie, a korzenie zębów rozsunięte;
diastema rozbieżna, w której końcówki rozsuniętych jedynek skierowane są na przeciwległe strony, a ich korzenie są zbliżone do siebie.

Diastema – konsekwencje:

Przerwa pomiędzy górnymi jedynkami obniża estetykę uśmiechu, w efekcie zmniejszając samoocenę i wiarę w siebie. Może również prowadzić do wad zgryzu oraz chorób przyzębia. Diastema może także prowadzić do problemów z mową, a dokładniej do tzw. seplenienia świszczącego, które objawia się ostrą, wręcz świszczącą wymową głosek dentalizowanych (ź, ś, ć, dź, z, s).

Leczenie diastemy:

Leczenie uzależnione jest od rodzaju diastemy z jaką mamy do czynienia. Jeżeli diastema wynosi mniej niż 2 mm, stanowi jedynie drobny defekt estetyczny, a decyzja o zamknięciu jej zależy wyłącznie od samego pacjenta. Diastema fizjologiczna, która pojawia się u dzieci między 7, a 9 rokiem życia również nie wymaga leczenia, bowiem zanika samoistnie po pojawieniu się uzębienia stałego. Pozostałe rodzaje diastemy traktowane są jako wady zgryzu i jako takie, należy je leczyć. W przypadku diastemy prawdziwej, po pojawieniu się stałych trójek podcina się wędzidełko, a przerwę między zębami zamyka się aparatem ortodontycznym. Leczenie diastemy rzekomej uzależnione jest natomiast od przyczyn jej powstania. Jeżeli jest nią brak dwójek wstawia się implant, bądź za pomocą aparatu ortodontycznego zbliża się do siebie trójki. Jeżeli przyczyną jest dodatkowy ząb – usuwa się go chirurgicznie, a jeżeli zbyt małe dwójki odbudowuje się je materiałem kompozytowym. Diastemę zbieżną leczy się za pomocą stałego aparatu ortodontycznego, a rozbieżną – za pomocą aparatu ruchomego. Leczenie diastemy równoległej jest natomiast uzależnione od wieku pacjenta i szerokości przerwy między zębami.

Zamykanie diastemy za pomocą materiału kompozytowego:

Najszybszą metodą leczenia małej diastemy jest założenie licówek kompozytowych, które ukrywają szczelinę między zębami tym samym korygując kształt uzębienia. Ich założenie jest bezbolesne, nie wymaga szlifowania zębów i odbywa się na jednej wizycie. Większą diastemę zamyka się natomiast licówkami porcelanowymi typu „non-prep”, które również nie wymagają specjalnej preparacji zębów.